milan

Don’t touch, but keep in touch!

“Čovek je ono što je njegov um.”

Samuel Peppys

Pre više od jednog veka, britanski pisac E. M. Forster objavio je utopističku tezu o kataklizmičkoj završnici tehnološkog napretka. U njegovoj priči „The Machine Stops“, ljudi iz daleke budućnosti žive pod zemljom u izolovanim ćelijama, a sav život se odvija preko svemoćnog kompjutera – Mašine. U tako izopštenom univerzumu, nalik pčelinjim košnicama, piše Forster, „ljudi se nikada nisu dodirivali”. Kontakt sa drugima se uspostavlja isključivo preko dugmića koji aktiviraju njegovu prediktivnu prirodu, odnosno viziju video poziva. On tako opisuje kako jedna od žiteljki tog kompleksa bila u dodiru sa svime do čega joj je stalo, a da nije morala da mrdne s mesta.

Kakvu intimnost mi to živimo danas? Kako smo izgubili osećaj za drugo telo? Na koji način se transformisala seksualna priroda ljudi? Pornografija je danas prisutna na svakom koraku. Nemoguće je tačno odrediti kada se to dogodilo, ali već neko vreme u poslednjih nekoliko decenija, pornografija je postala čisti mejnstrim. Ranije smo morali stidljivo da se šunjamo oko trafike i nelagodno zatražimo erotski magazin iz izloga ili da uz par običnih filmova iz video kluba prošvercujemo i po neku “tvrdu stvar”, dok sada bez ikakvih stega možete pronaći pornografiju gde god se okrenete - na TV-u, u lokalnoj knjižari, a naročito na internetu, na vašoj Mašini.

Ovo zadiranje pornografije u mejnstrim se generalno tumači kao zdravo oslobađanje od inhibiranih seksualnih navika starijih generacija. Iako je fantastično što je društvo prevazišlo svoju puritansku zarobljenost, dostupnost najrazličitjih oblika pornografskog sadržaja povećao je glad konzumenata modernog društva. I ljudi su počeli da jedu svašta, bez obzira šta im se servira na tanjiru, u nadi da će da utole svoj iznenadni apetit, odnosno u nadi da će ponovo početi nešto da osećaju.

Inspirišući se filmskim opusom italijanskog erotskog mađioničara, Milan Stošić svojim radovima nostalgično uranja u u svet Tinto Brassa, pokušavajući da povrati osećaj intimnosti i suptilne perverzije koji se u očima posmatrača pretvara u zaboravljeni fetiš detinjstva. Baš kao što vas bilo koji psihijatar na kauču vraća u doba kada ste prvi put osetili bilo koju vrstu uzbuđenja, umetnik gradi čelične čipke i stvara jedan novi pogled na seksualnost današnjice. On suptilno ostavlja mašti na volju da sami dođemo do zaključka šta se zapravo krije iza tog dramatičnog šupljikavog donjeg veša i poziva nas da zajedno sa njim zaronimo u sopstvene tunele imaginacije, oživljavajući divlje strasti. U današnjem svetu koji se sve više i više zatvara, individualnost se gubi u tom skrivanju sopstvenih nagona, koji nažalost ostaju zauvek zakopani u nama, tajnovita kutija koja se ponekad otvara, u strahu da i sami saznamo kakva je zapravo naša priroda. U slučaju, Milana Stošića, ova kutija je danas pred vama, širom otvorena za intepretaciju.

Jordan Cvetanović

U formalnom i materijalnom vidu, susrećemo se sa ženskim donjim vešom izvedenim u čeličnoj čipki, sa objektivnim prikazom neudobne intimnosti, koji nenamerno ali duhovito referiše na likove iz popularne kulture. Možda nekoga podseti na štrik mehaničke lutke Tanje u mizoginoj viziji Čarlsa Bukovskog, ali autor nas ipak upućuje na Monelu Tinta Brasa. Zagonetka tako nije postavljena u svrsishodnoj ili stilizovanoj, dekorativnoj upotrebi, nego u neudobnom smislu. Nerđajuća intimnost skoro inženjerske imaginacije u nameri tehničkog izvođenja umetničkih predmeta u vezi je sa konkretnom kontekstualizacijom naslućujućeg erotskog sadržaja. Ispeglana fantazija objektifikovana čeličnom čipkom pokriva intimnost praznih zidova, od nas odvojenu organskim kožnim kapcima, koji naše preoštre ogoljene poglede štite od takve bespotrebne trajnosti. Treptanjem, optička higijena nam govori da se umetnost menja kao donji veš. Naši su pogledi ustajali, a fantazije šematski uslovljene gotovo inženjerskim tehničkim planom. Oštrina nečeg intimnog, što bi trebalo da meko prijanja uz naš organski smisao, odvaja nas od prirodnog oruženja, koje će se još samo nakratko, u poslednjem kadru provozati na biciklu, razotkrivajući nam svoje dve hemisfere podeljene zamišljenim meridijanom.

Dragan Stojmenović

A wall, with a door and a window is a basic architectural, even archeological element of human intervention in space
Walls, windows and doorways, are boundaries between two spaces, two possibilities, two views- which are not necessarily different, but are appearing so, maybe only due to a change in perspective.
This idea represented by a doorway, or a portal, a pathway from one view to another- t materializes a state of mind of looking forward to something and leaving something behind, or the transition itself.
Through windows as well as through doors something can be seen, something can be entered, something is perceived as belonging on the other side, thanks to the presence of this frame of reference.
Putting a doorway into a natural environment as an artistic intervention represents the human presence in its most elementary form - human consciousness.
The experience of looking though, and/or beyond this artifact (a boundary, or a frame) enables the re ective and individual experience of the surrounding nature, and hopefully triggers the contemplation about this very process.